ဘ၀မွာ တစ္ခါေလာက္..
တစ္စုံတစ္ရာကို ႏွစ္ႏွစ္လိုလို ခ်စ္ဖူးခ်င္တယ္…။
အတားအဆီးေတြ..
စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ေတြ…
ပုံစံခြက္ေတြ..
တစ္ညီတစ္ညြတ္ထဲ ေခါင္းၿငိမ္႔မႈေတြ နဲ႔ နာခံမႈေတြ..
ေနာက္ၿပီး…
ဆုံးမ ၾသ၀ါဒေတြ..
အဲဒါေတြ..အဲဒါေတြရဲ႕ ဟိုးအေ၀းက
တစ္စုံတစ္ရာကို..
ႏွစ္ႏွစ္လုိလို
ကိုယ္..
ခ်စ္ခ်င္တယ္..။
အဲသလို….
ဘာသာသတ္မွတ္ထားတဲ႔ မွန္ကန္မႈေတြက
ပုန္ကန္မႈေတြလို အေယာင္ေဆာင္ျပီး
ညညဆိုလန္႔ႏိုး
ကမူးရူးထိုးနဲ႔ထ
၀တ္ရုံနက္ လွလွႀကီးေတြၿခဳံ
အယုံသြင္းတဲ႔လက္ႀကီးေတြနဲ႔
တြဲေခၚေတာ႔မလိုလို…
ေဟာ…….
အနက္ရိႈင္းဆုံးထဲဆြဲေခၚသြားဖုိ႔
ႀကိဳးစားတတ္ၾကေသးတယ္..။
မိုးတစိမ္႔စိမ္႔ရြာေနတဲ႔ေန႔က
ခ်ိဳက်တစ္ခြက္ေသာက္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို
ေသာ႔ေသာ႔ညွင္းရယ္သံနဲ႔ေျပာဖူးတယ္..
“တစ္ကယ္ဆို..
ငါ.. မခ်စ္ဖူးဘူး.. နင္သိလားဟင္..”
စကားမဆုံးခင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္၀န္းနက္ေတြမွာ..
လက္ကနဲလင္းကနဲ..ထင္းသြားတဲ႔အေရာင္ေတြ..။
အဲသလို..
အူေၾကာင္ၾကားအေတြးေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္တဲ႔ခံစားခ်က္ေတြဟာ..
ကိုယ္႔ရင္ကိုေလ.. ေငြ႕ေငြ႕ကေလး
ေထြး..လို႔၊ ေပြ႕…လို႔။
ဒီလိုနဲ႔…
ရင္ထဲက အဲဒီအေတြးေတြရယ္..
ဦးေႏွာက္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြရယ္က
ခပ္တိုးတိုးဆိုတယ္..
“သူတို႔တြက္ လူ႔အခြင့္အေရးဟာ ဘာလည္းဟင္…” တဲ႔…
ဘ၀မွာေလ..
တစ္စုံတစ္ရာကို
ႏွစ္လိုစြာနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္႔ခ်င္လိုက္တာဆိုတာ..
အဲဒီအရာဟာ..
ဖန္ခြက္၊ သစ္သီး၊ မီး ပဲျဖစ္ျဖစ္..
ေရမႈတ္၊ ပူေပါင္း၊ ေစာင္း ပဲ ျဖစ္ျဖစ္..
ဂစ္တာ၊ တေယာ၊ ေဗ်ာ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္…
ကြယ္…
ခ်စ္ၾကည္႔ခ်င္တယ္..
တစ္ကယ္..
